16.8 C
Ibiza Town

Column Aviola: oma

Moet lezen

echoCOLUMN – Aviola, wie kent haar niet inmiddels. Onze vaste columniste laat haar licht schijnen over het eiland en over de, vaak bijzondere, mensen die ze er heeft ontmoet. De introductie van de persoon achter de columns staat HIER. Meer columns HIER. Vandaag over: oma

Definitie van geul: diep gedeelte van een vaarwater, kan ontstaan door menselijke/mechanische invloeden of erosie. “Kijk, ik heb twee geulen. Telkens als ik heel hard lach, krijg ik tranen die vervolgens langzaam naar beneden stromen en worden opgevangen in die alsmaar groter wordende rimpels en het wordt nog rood ook. Geen gezicht!” Zei ik laatst. Het nadeel van ouder worden is dat je telkens weer iets nieuws aan jezelf ontdekt waar je het bestaan überhaupt nog niet van af wist.

Een jaar geleden voelde dat toch anders, dat ouder worden. Want een jaar geleden wist ik nog niet dat ik oma zou worden.  Zo stond ik op een gezellig feestje met heerlijke juicy Ibiza people, waarvan de meesten aardig beneveld waren. Tegen het einde van de avond/nacht, had een van de feestgangers bedacht dat hij wel met mij naar bed wilde, (niet alleen met mij, maar met al het vrouwelijk  schoon en minder schoon aldaar aanwezig). Hij had zo’n bui die de meesten van ons wel kennen: je vindt iedereen ineens heel, heel, heel lief en sommige mannen en vrouwen verwarren dat ‘ik vind jou heel lief gevoel’ dan met seks.  De lieverd had aardig wat borrels op en bleef aandringen. Gezien ik inmiddels ook niet alleen ‘agua con gas’ had gedronken, leek het mij enorm geestig om te antwoorden: “Hi, hi! Dat is goed! Als ik oma ben!” Denkende dat het nog minstens vijf jaar zou duren voordat iemand mij überhaupt ‘oma’ zou noemen en niet wetende dat een paar maanden na die uitspraak mijn dochter zwanger zou zijn van haar eerste kindje. Oeps.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er in het begin een beetje moeite mee had om oma te worden. Het kindje is meer dan welkom, maar ‘oma’ klinkt zo oud! Op school liep een bevriende vader enthousiast op me af en riep lachend: “He oma! Hoe gaat ie?” Hmm, het is blijkbaar heel grrrrrappig, dat oma gebeuren. Zo hoorde ik ook deze variant: “Ha ha! Dan ben je een ‘heise oma’!!!” (omdat mijn vrienden weten dat ik tijdens de skivakanties liever aan de ‘heise oma’s’ zit dan ook daadwerkelijk op de latten sta).

Maar nu iets anders: zoals ik al eerder schreef, hadden wij even een pittige tijd in ‘huize Flodder’ vanwege het vriendje van onze middelste dochter. Een jongen van de straat, die beetje bij beetje part of the family geworden is. Ik was destijds ten einde raad en besloot daarom een column aan hem te wijden. Vele gesprekken heb ik over hem gevoerd en ik heb een hoop tips en steun gekregen, maar er gebeurde niet zo veel. De hulp kwam uiteindelijk uit onverwachte hoek. Dankzij de contacten van lieve vrienden van ons kon de jongen aan de slag op een boerderij hier op het eiland en heeft hij een mentor. Deze man blijkt al een tijd (probleem) jongeren op te vangen en ziet gelukkig ook dat de jongen bijzonder charismatisch en intelligent is: “Wij gaan hem zo veel mogelijk begeleiden en in een positieve omgeving laten werken, zodat hij een andere kijk op de wereld krijgt, maar ik wil niet te veel jongeren opvangen, want het moeilijkste is om ze daarna los te laten, niet wetende waar ze terechtkomen.” Hoe mooi…

Zowaar blijkt dit hele gebeuren een zegen in vermomming, ondanks de alsmaar dieper wordende ‘geulen’ vind ik het leven er met de dag mooier op worden. Iemand komt niet voor niets in je leven. Het moest zo zijn. Het had een ziekte kunnen zijn, een ongeluk of iets anders, maar het bleek een street kid te zijn. Dankzij mijn kleinzoon (die nu nog heel even in de warme buik van mijn dochter zit) en dankzij hem, ben ik straks niet een, maar twee jongens rijker in mijn leven.

Vorig artikel
Volgend artikel

Meer artikelen

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Laatste Artikel