Column Ibizagirl 21-07-2012

Iedere zaterdag schrijft Ibizagirl een column voor Ibizavandaag. Aflevering #7 alweer. Veel leesplezier!

Je beste kameraad

Ik zat onlangs via mijn satellietverbinding naar Nederlandse televisieprogramma´s te kijken.
De jeugd was met stenen naar de politie aan het kogelen. Men vindt het al bijna normaal. Wat is er toch gebeurd met Nederland?

Kijk bijvoorbeeld naar en programma als Blik op de weg. Wanneer je aangehouden wordt door de politie omdat je iets stouts gedaan hebt, dan stelt de agent zich aan je voor en gaat op zijn hurken zitten, om maar op ooghoogte met jou te zijn, want we mochten eens denken dat ze superieur willen overkomen!
De politie is je beste kameraad, of uitlaatklep voor je opgekropte agressie, of een lullo die je om de tuin kan leiden met je smoezen.

De politieman gaat ook uitgebreid met je in gesprek, gaat je jouw overtreding uitleggen, met bewegende beelden erbij; wil je misschien nog niet geloven wat je verkeerd hebt gedaan.
Denken jullie nou echt dat we dat niet weten? Dat we niet zagen dat we in die bocht helemaal niet konden inhalen? Dat we 140 reden waar we maar 80 mogen?
Nee, dan hier op het mediterrane eiland waar ik woon….
Door een omleiding verdwaalde ik met mijn auto hier in de stad. Ik wist niet meer waar ik heen moest en stond te wachten tot ik over kon steken en linksaf kon slaan. Er stopte een politieauto, en de agent gebaarde dat ik ervoor mocht. Ik stak over, sloeg linksaf, voor de politieauto langs en stak mijn hand op als dank. Ik zag in mijn achteruitkijkspiegel dat hij mij gebaarde te stoppen. Jeetje, wat nu? Guardia Civil. Vroeger, in de dictatoriale Franco tijd, toch niet de liefste jongens.

Nu nog niet. Naast mijn raampje rees een gigantische man op, met zonnebril, een pistool en knuppel in zijn zij. Heel boos kijkend. Wel een kanjer, maar dit terzijde.
In rap Spaans, waar ik geen donder van verstond, beet hij me één en ander toe. Hij maakte een ongeduldig gebaar. Dat begreep ik. Papieren. Hij griste ze uit mijn handen en wees naar de doorgetrokken witte streep op de weg. Had ik niet gezien. Hij liep zonder iets te zeggen weg, met mijn rijbewijs. Het zweet liep langs mijn rug en dat kwam niet alleen door de bloedhete zon! Hij stond met zijn collega te delibereren, wijzend naar mijn ouwe Renaultje 4. Ik word vast gearresteerd. En dat gaat hier niet zachtzinnig. Hier wordt niet je hoofdje vastgehouden als je in de auto wordt gesodemieterd. Hij kwam terug lopen, en begon op barse toon een verhaal, waar uit ik begreep dat ik een gigantische boete zou krijgen. Godzijdank gaf hij mijn rijbewijs terug. Wegwezen.
Ik kon bijna niet meer autorijden. Ik dacht echt dat hij me zou meenemen en dat was niet voor een leuk robbertje knuffelen in het hooi! En dat bedoel ik nou. Ik heb de boodschap begrepen. Omdat de man niet deed of hij mijn vriendje was, waar ik vroeger mee had geknikkerd. Hij deed zoals het moet zijn. Je begaat een overtreding. Donderspeech. Bekeuring.
Geen discussie. Dat doe je maar voor de rechter.

Een oproepje aan de Nederlandse diendertjes: Kom stage lopen bij de Guardia Civil, die weten hoe je mensen de stuipen op het lijf moet jagen!